Yitik Savaş

    Kimi zaman içsel bir savaşın tam ortasında buluruz kendimizi. Olmak istediğimiz kişiyle olmaktan korktuğumuz kişinin tam ortasında. Uzlaşmak mümkün değildir, çünkü en sinsi düşmandır benlik. Kuytu köşede bekleyen, her hatayı hafifletecek bir nedeni bulur, ortaya çıkarır.  Neden, ne için yoktur; sürükler.
   Olmak istediğimiz insan aklımızda kusursuzdur ama makineleşmiştir de aynı zamanda. Duygularından arınmış, ruhunu kaybetmiş. Kalıpları ve yüksek duvarlarıyla kendini hapsetmiştir bir bakıma. Ideal olan prangalarıdır aynı zamanda.
   Olmaktan korktuğumuz insan ise bir gölgedir. Açığa çıkmak için yer arar. Belki de içimizdeki şeytandır yasaklara davet eden. Bu davetkarlık yoğundur, sonu yoktur. Aynı zamanda onun hem çekiciliği hem de lanetidir. Alır, götürür.
   Olduğumuz kişi de en adil hakemdir. Tarafı bellidir. Bu kanlı, bölünmüş savaşın hem en çok kaybedeni hem de kazananı. Savaş alanının hem galibi hem de kaybedeni. Olayları zamana emanet edip, sonuçları bekleyeni. Bedel ödeyeni.
   Bu yitik sonu gelmeyen savaşta en az yaralar alma dileğiyle.